ફરી પાછુ એ જ પ્રશ્નાર્થ ચિન્હ?

ફરી પાછુ એજ પ્રશ્નાર્થ ચિન્હ..!

સામે પંખાનાં મેજ ઉપર રૂમની ચાવી પડી છે.તેની કડીમાં ૐ શબ્દ લખેલો છે.ચાવી અને ૐ શબ્દનો સંગમ મનને જંકૃત કરી જાય છે કારણ કે ૐ શબ્દ સમગ્ર ભાષાનાં દરેક સાહિત્ય સ્વરૂપોને પ્રકાશીત કરી જાય છે જેમ યોગ્ય ચાવીથી ગમે તેવા અડીખમ તાળા પણ ખુલી જાય છે. ચાવી ગમે તે હોય. તકદીરની, જિંદગીની, કે હ્રદયની કે ગમે તે..
હ્રદયની ચાવી કેવી હોય તે તો હમણા જ મને ખબર પડી.એક નજર..તીરછી નજર..તીરછી છતા મીઠ્ઠી નજર. તે નજર માત્રથી હ્રદયમાં વ્યાપેલો શુન્યાવકાશ શુન્ય થઇ ગયો. કારણ ખબર નથી અને એ કારણોનાં રાક્ષસોને શોધવા હું કદી મથ્યો પણ નથી પરંતુ એ કારણોનાં રાક્ષસોને ન શોધવાનું કારણ મને ખબર છે કારણકે કારણોનાં રાક્ષસો કારણ વિના ગમે ત્યાં પેદા થઇ જતા હોય છે અને કારણ વિના પાછા પેલા અલ્લાઉદ્દીન નાં ચિરાગમાં પેસી જઇ શકતા હોય છે અને આજ કારણે તેઓ ધારે ત્યાં, ધારે ત્યારે અને ધારે તેને ઝંકૃત કરી શકતા હોય છે. બરોબરને?

નજર ચાવીની કડી ઉપરથી હઠીને ભીંત પરની ઘડીયાળ ઉપર જાય છે. સતત અને અવિરત ચાલતા રહેતા પેલા ઘાંચીનાં બળદની જેમ ફરતા એ બે છોટે અને બડે ભાઇઓ પર મને તરસ આવે છે. અને પેલો સેકંડ કાંટાનો તો દોડી દોડીને શ્વાસ જ રહી જતો હશે. તેની સરખામણીમાં મોટા કાંટાને થોડોક આરામ અને છોટા ઉસસે ભી જ્યાદા નમક હરામ!

ઘડીયાળ પરથી નજર છત પરનાં પંખા ઉપર પડે છે અને કમકમીયા આવી જાય છે. સેકંડ કાંટા કરતા પણ કેટલી ઝડપે દોડવુ પડે છે હેં? ઓલીમ્પીકનો પણ કોઇ રેકોર્ડ નહીં હોય આટલી ઝડપે દોડવાનો… આટલી ઝડપે દોડાય ખરું? જવાદોને યાર! આ દુનીયામાં કશું અશક્ય નથી_

દુનીયા..! એક અટ્ટહાસ્ય કરવાનું મન થઇ જાય છે.શું છે આ દુનીયા? જાત જાતનાં અને ભાત ભાતનાં ઘેંટાઓનો મોટો વાડો_ ઘેંટાઓમાંતો થોડુ ઘણું પણ સામ્ય જોવા મળે પરંતુ માણસોની બાબતમાં તો…!!! કશું જ સામ્ય ના મળે. નખથી શીખ સુધી કશુંજ સરખું નહીં.અરે આંગળી કાપીને લોહી જુઓ તો તેમા પણ સામ્ય નહીં..જુઠની નરાતળ દુનિયામાં લોહીને બદલે પાણી પણ નીકળે તો નવાઇ નહીં. દરેક માનવીનાં રૂપ જુદા, રંગ જુદા, રીત જુદી, વર્તન જુદા, મન જુદા, મત જુદા,બધુંજ જુદુ…પેલો ઉપર બેઠેલો કુંભાર ઉઘે છે કે શું? બધાજ માટલા જુદા. કોઇ એક સરખુ નહીં…

ઉપર સામેનાં ફ્લેટમાં ક્વીકી નીચે બારી પાસે ઉભેલા ટીનુ ને પુછે છે કે

“ટીનુ આટલી ખીચડી ખાઇશ?”

ટીનુ કશુંય સમજ્યા વિના ડોકુ હલાવીને હા પાડે છે. તેથી ક્વીકીનો બીજો પ્રશ્ન વધુ હાથ પહોળા કરીને આવે છે.
”આટલુ પાણી પીશ?”
ટીનુ ફરીથી ડોકુ હકારે ધુણાવીને હા પાડે છે. તેથી ક્વીકી ફરી પુછે છે

“વાઘ આવે તો બીશ?”

ટીનુ તો આ રમત છે તેમાં પ્રશ્ન પુછે તેને હા કહેવાનું તેટલું જ સમજ્યો હોવાથી હા પાડે છે અને તેથી ક્વીકી ગુંચવાઇ જાય છે. ધારણા નકારની હતી છતા હવે રમતમાં પહોળા કરેલા હાથ જોર થી ભેગા કરી તાળી પાડી. તેથી ટીનુ ગુંચવાયો અને ક્વીકી મલકી ઉઠી

“હેં બી ગયો..બી ગયો.”

ટીનુ બાઘો બનીને જોઇ રહ્યો..તેને તો પહેલે થી જ સમજ પડી નહોંતી છતા ક્વીકી મલકી રહી હતી તેથી તેની સામે તે પણ એજ આનંદમાં મલકી રહયો. ટીનુ તેની મમ્મીને તૈયાર થતી જોઇ પુછે છે

“મમ્મી ક્યાં જાય છે?”
એની મમ્મી છણકો કરતી કહે છે
“ભગવાનને ઘેર”

ટીનુ પાછો પુછે છે

“હું આવુ?

”ટીનુની નિર્દોષ માંગણી પર એની મમ્મી મલકી પડે છે- મમ્મીને હસતી જોઇને ટીનુ સામેનાં ફ્લેટમાં રહેતી તેની નાની બેનપણી ક્વીકીને બૂમ પાડીને કહે છે

” હે..એ.. હું તો ભગવાનને ઘેર જવાનો..તને નહીં લઇ જઉ..’
ક્વીકી પણ બરોબર ટીનુ જેટલીજ એટલેકે ત્રણ વરસની તેથી તેણે ટીનુની મમ્મીને પુછ્યું”

માસી! ભગવાનનું ઘર ક્યાં આવ્યું? મને લઇ જશો?”

કેટલા નિર્દોષ અને નિર્લેપ હોય છે આ નાના ભુલકાં અને તેવું જ તેમનુ બચપણ..સમયની સાથે જેમ જેમ તેમને જિંદગીનાં રંગો તેમને સ્પર્શતા જાય છે તેમ તેમ તે નિર્દોષતા જતી રહેતી હોય છે.જિંદગીનાં રંગોજ કંઇક એવા હોય છે.. એવા એટલે કેવા?

પ્રશ્નાર્થ ચિન્હ..શિર્ષાસન કરતા ઉંધા માથા યાદ આવે આ પ્રશ્નાર્થ ચિન્હને જોઇને..કૌમુદીને ચશ્મા આવ્યા ત્યારે લોકોએ તેને શિર્ષાસન કરવા કહેતા હતા.પણ બિચારી એક તો સ્થુળ કાય અને એવા મેદ ભરેલા શરીરને શિર્ષ ઉપર ઉભા રાખવાનાં પ્રયત્નોમાં નહીં નહીંને દસ વખત ભીંત સાથે અથડાઇને નીચે ગબડી પડી હશે. એક વખત તો એટલા જોર સાથે તે ભીંત સાથે અથડાઇ કે આખી ભીંત હચમચી ગઇ અને ઉપર છત પરથી વાસણ ખડીંગ કરતુ તેની મેદ ભરેલી કાયામાં ગોબો પાડી ગયુ..જોકે ત્યાર પછી એણે શિર્ષાસન કરવાનુ દુ:સાહસ કર્યુ નહોંતુ.

એને પ્રશ્નો કરવાની બહુ ટેવ..પ્રશ્નાર્થ ચિન્હો તો જાણે તેનાં શ્વાસોચ્છ્વશ્વાસ.. આ લોઇડ કોણ છે? તેણે સેંચ્યુરી મારી? સેંચ્યુરી એટલે સો રન? આપણા બોલરો “ઢ’ છે નહીં? આટલા બધા રન તે કંઇ અપાતા હશે? બસ મનમાં આવી તે બધુ જ પ્રશ્નાર્થ ચિન્હમાં જકડીને ભચડી નાખે. આપણે કંટાળીને કહેવુ પડે કે અરે જરા ઝંપ. જ્યારે ને ત્યારે પ્રશ્ન પ્રશ્ન અને પ્રશ્ન જ..પ્રશ્ન પુછવા હોય તો જરા ધીમે પુછને. આ તારી પ્રશ્નો પુછવાની ગતી તો જાણે ઉડતા ભમરાની પાંખ! એક સેકંડમાં તો તુ કેટલાં પ્રશ્નો પછી મારે છે હેં?

ઓરડામાંનો સહપાઠી હર્ષદ ચાનો ઘુંટડો ભરે છે અને લીજ્જતથી સડાકો ભરે છે અને મને સહજ ઘૃણા થઇ. હાથમાંનું ઉલીયુ તેને ફટકારવાની ઇચ્છા થઇ ગઇ. તેને ખબર છે કે તે અવાજ કરે તો મને નથી ગમતુ છતા તે તો અવાજ કરે કરે ને કરે જ.અને મનમાં પ્રશ્ન ઉઠ્યો એવુ કેમ? આવો જ પ્રશ્ન ગઇ કાલે ફિલ્મ જોઇને પાછા ફરતા એકાંત રસ્તે હાથમાંની કાંડા ઘડીયાળ જ્યારે ગજવામાં મુકી ત્યારે થયો હતો..મેં આવુ કેમ કર્યું?પેલો ટીનુ પીપડુ ઉંધુ કરીને એક હાથમાં વેલણ અને બીજા હાથમાં સાણસી લઇને ઢોલ વગાડવાનો ચાળો કરે છે અને તેની બેન ચીની મા પાવા તે ગઢ થી ઉતર્યાનો ગરબો લે છે. ચીની નામ તો મેં એનુ પાડેલુછે કારણ કે તે નાકે ચીબી છે ખરુ નામ તો એનુ પીંકી છે પણ તે પીંક બીલકુલ નથી. છ વર્ષની તેની ઉંમર છે પણ ગુસ્સો તો જાણે દુર્વાસાનો બીજો અવતાર. એક તો વાને શામળી અને જ્યારે ગુસ્સામાં પગ પછાડી પછાડીને ઘાંટા પાડતી હોય ત્યારે તો તે જોવા જેવી હોય છે. પણ અત્યારેતો ટીનુ મહારાજ સાથે આનંદમાં છે તેથી શાંતિ છે. ટીનુની મમ્મી દુરથી અવાજ ઓછો કરવા સુચના આપે છે અને ઢોલ ધીબાતો બંધ થાય છે અને ભેંકડો ચાલુ થાય છે
“મમ્મી ચાલને ભગવાનને ઘેર..” મમ્મી તેને ક્યાં લઇ જાય?

મારી નજર ફરતી ફરતી પેલી દિપ્તીનાં લગ્નની કંકોતરી ઉપર ગઇ. નિલેશને દિપ્તી ખુબ જ ગમતી હતી પણ દિપ્તીનાં લગ્ન તો અવિનાશ સાથે થતા હતા તેથી મને તો એમ હતુ કે નિલેશ તો બહુ દુ:ખી હશે પણ તે તો લગ્નમાં ખુશખુશાલ હતો. મનમાં મને થયુ કે તેણે કેમ ખુશ ન રહેવુ જોઇએ?પછી પાછો પ્રતિપ્રશ્ન થયો તેણે તો કાલે દુ:ખી જ થવુ જોઇએ પણ તે કેમ ન થયો?
આ પ્રશ્નાર્થ ચિન્હનાં મારામાંથી બચવા હું વિચારોની ગુફા ઉપર પથરો મુકવા મથુ છુ પણ સફળ થતો નથી.
જ્યાં જ્યાં મારી નજર ફરે છે ત્યં ત્યાં મને પ્રશ્નાર્થ ચિન્હો જ દેખાયા કરે છે. હિમાચ્છાદિત પર્વતોમાંથી ઉગતા સુરજને પણ પ્રશ્ન હતો કે મારે રોજ સવાર પડે ને ઉગવુ કેમ પડે છે? પીગળતા એ હીમ માં પણ પ્રશ્ન હતો કે અમારે પીગળવુ કેમ પડે છે? દોડતો પવન પણ વાદળોને ખેંચતા ખેંચતા ચીસો પાડતો હતો કે તેણે દોડવુ કેમ પડે છે?વહેલી પરોઢની તે ઠંડી સવારે હું તંદ્રામાં ઝોકે ચઢી ગયો ત્યારે સ્વપ્નમાં પ્રશ્નાર્થ ચિન્હોની દુનિયામાં દરેક નાનામોટા પ્રશ્નાર્થ ચિન્હો એક મેકને પુછતા હતા અમારે ઉંધા થઇને લટકવું કેમ પડે છે?આ પ્રશ્નાર્થ ચિન્હની નીચે મીંડુ કેમ મુકાતુ હશે ભલા? મને કોણ જાણે પ્રશ્નાર્થ ચિન્હનાં એ મીંડામાં મારુ માથુ ભરાઇ ગયુ હોય અને પેલા સદેહે સ્વર્ગ જવા નીકળેલા ત્રિશંકુની જેમ સ્વર્ગ અને પૃથ્વીની વચ્ચે લટકતો રહેતો હોય તેવુ કેમ લાગ્યા કરતુ હશે? અરે પ્રશ્નાર્થ ચિન્હનાં તે માળખામાં ખુદ ભગવાન જ કલાકોનાં કલાકો સુધી ઉંધો લટક્યા કરતો હોય તો ભલા હું કોણ છુ તે પ્રશ્નાર્થ ચિન્હોની સજા જાણવા વાળો?
ઉફ! ફરી પાછુ એજ પ્રશ્નાર્થ ચિન્હ…!!

( 1974માં લખેલી આ વાર્તાને વાર્તા કહેવા કરતા ફરતી નજરે જન્માવેલા વિચાર સ્પંદનો વધુ છે. અમદાવાદનાં આકાશવાણી નાં “યુવવાણી” વિભાગમાં આ વાર્તાને સ્વર દેહ મળ્યો હતો)

પપેટ

 

પત્તાનો મહેલ
પત્તાનો મહેલ બનાવવા બેઠો
એક પછી એક ગોઠવાતા પત્તા
એકબીજાના ટેકે ઊભા
એકબીજા ઉપર ઊભા
ક્યાંક રાજા, ક્યાંક રાણી
ક્યાંક લાલ, ક્યાંક કાળી
ઊંચાઇ વધતી ચાલી
અને વધતી ઊંચાઇ સાથે
વધતુ ગયુ મારુ જતનપણ
ઠંડી પડેલી હવા
આ તમાશો જોઇને
ગાલમાં હસતી હતી
અચાનક, એક સહજશી થપાટ
ના, જેની ભીતિ તો ક્યારનીય વરતાતી હતી
એવી એક થપાટ અનેઅને બધુય કડડભૂસ
સ્મશાનવત શાંતિ ચોતરફ ઊંધાચત્તા પડેલા પત્તાઓની
ચોતરફ લાશો અનેઅને એમના ઢગલામાં ઉદાસ હું
-હેમંત પુણેકર

આ કવિતા વાંચતા જ કેમ આશ્કાનુ મન ઉદાસ થઇ ગયુ. તેનો અંશ, તેનુ સ્વપ્ન તે ધારતી હતી તેના કરતા વિપરીત વર્તતો હતો. આજે તો તેણે હદ કરી નાખી હતી.
‘મમ્મી તુ એમ ન માનતીકે તુ ના પાડીશ અને હુ સોફીયાને છોડી દઇશ. મારે જો એની અને તારી વચ્ચે પસંદગી કરવાની હશેને તો હું તને છોડી દઇશ એને નહીં.તેથી એવુ ન કરીશ કે મને તેને માટે તને છોડવી પડે.’
૨૦ વર્ષની કાચી ઉંમર અને ઇશ્કી સમુદ્રમાં ગળાડૂબ અંશ આ સોફીયાનાં ચઢાવે ચઢેલો છે.
મા તરીકે તેને થયુ કે આ નાનુ બચ્ચુ સાપને દોરડુ માનીને ખેલી રહ્યો છે. તેને જ્યારે સાપ કરડ્શે ત્યારે થતી વેદનાનાં ભય થી ખુબ ગભરામણ થઇ. પહેલા પ્રયત્ન તરીકે તેને ગમતા અને સોફીયા વચ્ચેની કડી રુપ પપિ ‘જ્હોની’ને આવવાની મનાઇ ફરમાવી.પરિણામ એક મહીનામાં જુદુ એપાર્ટમેંટ યુનીવર્સીટી નજીક લીધુ અને ઘરે આવવાનુ ઓછુ કર્યુ…
૨૨ નો થયો ત્યારે સેલ્ફોન ઉપર આશ્કાએ તેને બોલતા સાંભળ્યો ‘
હની! મમ્મી તો પાંદડુ છે તે તો ક્યારે ખરી પડશે ખબરે ય નહીં પડે હું થડ તારી સાથે છું ને પછી તારે ચીંતા શું કરવાની?’
૨૫ વર્ષે સોફીયાનાં બાપે આશ્કાને ખખડાવતા કહ્યુ
‘પાંચ વર્ષથી તેઓ ડેટીંગ કરે છે અને તમે હવે ના પાડો છો?’
આશ્કાએ કહ્યુ
‘અમે તો ક્યારેય હા પાડીજ નહોંતી સોફીયાને પણ તે ખબર હતી છતા તે વળગેલી રહી તેથી તો તેનુ ચરિત્ર સારુ નથી તેમ કહીયે છેને..’
‘તમારો છોકરો તેને વળગેલો રહ્યો છે’
”હા તેથી જ તો ડર છે ને કે તેને જ્યારે સાપ કરડશે ત્યારે તેનુ શું થશે?’
તે સાંજે અંશે ફોન ઉપર જણાવ્યુ
‘મમ્મી! મેં તને કહ્યુ હતુ ને કે તુ નહી માને તો હું તને છોડી દ્ઇશ?
રડતા અવાજે આશ્કા બોલી ‘પ્રભુ તને બચાવે!’
પછીની વાત તો સાવ સામાન્ય છે અમેરીકામાં જેને મેલ્ટીંગ પોઇંટ કહે છે. હની મુક્ત મને દેવા કરે છે અને અંશ ભારતીય પતિ તરીકે બધુ હની હની કરીને ભરે છે અને ઘરમાં પ્રાણીસંગ્રહાલયનાં અનેક પેટ સાથે પપેટ બની ને રહે છે.
કદાચ આ તેનો પત્તાનો મહેલ છે જેને હજી હવાની થાપટ નથી વાગી.

ફેમીલી

ક્યારેક આ ઘર એવું હતું કે જ્યાં શંકા નહિ_
ડર નહિ_ સબંધો વણસી જશે તેવો કોઇ ભય નહિ_ આશંકા નહિ _
માન અપમાનનું અવઢવ ભર્યું વલણ સુધ્ધા નહિ.
જ્યાં ફક્ત હાસ્ય_ પ્રેમ અને વાત્સલ્ય જ નિતરતું હોય_
મા માથા પર હાથ ફેરવતી હોય અને સંતાનોની બાળ ચેષ્ટાઓ જોઇ મા બાપ હરખાતા હોય_
બેનોનાં હેતાળવા સાદ હોય અને ભાઇઓથી ખીલખીલટ મલકતું દિવાનખાનુ હોય…
સમયે કરવટ બદલી…
બેનો સાસરવાસી થઇ. ભાઇઓ વ્યવસાયે વળગ્યાં
ભત્રીજા અને ભાણીયાઓથી કિલ્લોલતું ઘર શાંત અને ક્ષુબ્ધ બની એકાંતવન બની ગયું.
આધી વ્યાધી અને ઉપાધીથી ઘેરાતા જતા માબાપ ખાલીપાનાં રાસ ખેલાતા જોઇ રડે છે.
દિકરાઓને ઘર પોતાનુ નથી લાગતુ ઉપાધીનું વન લાગે છે.
દિકરીઓને સાસરવાસ પોતાનુ જીવન લાગે છે.
મા બાપ ને ઘર ઘર ન લાગતા ઉજડી ગયેલ બહારનું કંકાલ તન લાગે છે.
બાવન વર્ષ જાણે બાવન અઠવાડીયા બની એક જુની ડાયરી બની જાય છે.
સરવૈયામાં ખાલી હાથ અને હતાશ આવતી કાલ રહી જાય છે.
‘થેંક્સ ગીવીંગ’ એ ઠાલી લપડાક છે.
દિવાળી નાં સૌ વહેવાર કોરા કાગળનાં ફુલોની સુગંધ જેવા મિથ્યા લાગે છે.
ક્રીસ્ટમસ અને નવુ વર્ષ રડતાં ચહેરા પરનો હસતો મુખવટો માત્ર રહ્યો છે.
આવુ તે કંઇ ફેમીલી હોય?
ફટ રે ભુંડાઓ… ચુલ્લુ ભર પાણીમાં ડુબી મરો.
ફેમીલી કોને કહેવાય તે ખબર છે ખરી?
‘સંપ હોય ત્યાં જંપ હોય’ તે વાત સાંભળી છે ખરી??
ફેમીલી સુખમાં અને દુ:ખમાં બધે સાથે જ હોય તેવુ દાદા કહેતા તે યાદ છે???


નંદવાયેલુ વાસણ

પવનની ઝડપે સમાચાર ફેલાઇ ગયા કે શાંતિલાલ્નાં મોટા છોકરા ભાર્ગવને cancer જણાયુ. cancer એટલે cancel નાં ભાવો આપો આપ આવી જાય..દયા કરુણા અને અરેરાટીની ભાષા સંભળાતી અને બંને નાના ભુલકા અને તેમની મા ભાર્ગવી પણ મુંઝારો અને અકળામણ વેઠતા હતા. ભાર્ગવ સાથે સંકળાયેલા સૌ એક પ્રકારનો ભાર વેઠતા હતા. ચીનની લડાઇ વખતે એક પછી એક નીકળતા જતા ચીની જ્વાનોની જેમ એક પછી એક ટેસ્ટ સુચવાતા જતા હતા અને બે મહીના પછી આજે નિદાન આવી ગયું કે ફેફસામાં cancer છે.
ભાર્ગવને ભાર્ગવી અને મોંટુ અને પીંટુ સાથે બા અને બાપુજીનાં ચહેરા દેખાતા હતા…દરેક્ને માણસ ખોવાનું દુ:ખ વઢી ચઢીને દેખાતુ હતુ. ભાર્ગવી હવે મારું શું થશે કરીને રડતી હતી..હું એકલી જાત આ બંને ને કેમ મોટા કરીશ અને કેમ જીવીશ નો પ્રશ્ન હતો..જાનકી બા ને તૈયાર થયેલો કમાતો છોકરો ખોવાનો અને ઘડપણેમાં કેમ જીવાશે નું દુ:ખ હતુ.
શાંતિબાપાને તો દિકરો ગુમાવવાનું તો દુ:ખ હતુ પણ સાથે સાથે ઘડપણ માટે બચાવેલી મૂડી વપરાઇ જશે અને છોકરો તો બચવાનો નહીં નો ગમ કોર્યા કરતો હતો. મિત્રો સગા સબંધીઓનાં ટોળા વચ્ચે પણ ભાર્ગવનો જીવ ચુંથાતો હતો. તે સૌની દયા દ્રષ્ટી થી અકળાતો હતો. સૌ કંઇક ગુમાવવાનાં હતા જ્યારે હું તો બધુજ ગુમાવવાનો છું તે વિચારથી તેની આંખો વારે વારે ભરાઇ આવતી હતી. જાનકી બા રડતા રડતા તેને દિલાસો આપતા હતા.
ભાર્ગવે રડતી જાનકી બાને કહ્યું ‘ બા હું તો કાચનું વાસણ ..તીરાડ પડી ગઇ એટલે નકામું નહીં?’
‘ના બેટા તિરાડ ક્યાં પડી છે દવા ચાલુ છે ને? સૌ સારુ થઇ જશે.’
‘બા તો પછી રડો છો કેમ? તમેજ મને શિખવતા હતાને કે રડે તેનુ કિસ્મત પણ રડે?’ ભાર્ગવે મંદ અને ધ્રુજતા અવાજે કહ્યું
જાનકીબા થી ન સહન થયુ અને છુટ્ટા મોંએ રડી પડ્યા. ‘ હા બેટા હા મારું કિસ્મત જ રડવા બેઠું છે અમારે જેમનો જવાનો સમય આવી ગયો છે તે રહી પડ્યા છે અને જેમને જીવવાનુ છે તે પહાડ જેવા દિકરાનાં તેડા આવે ..’
શાંતિ બાપા ભાર્ગવને ખીજવાયા’ ભાર્ગવ તુ જરા શાંત રહીશ?’
ભાર્ગવ જાનકીબાની સામે જોતા ફરી બોલ્યો
‘ મારા જન્મ વખતે પીડાની માર્યા તમે રડતા હતા.. આજે પણ જતા જતા તમને રડાવુ છું નહિ?’
ભાર્ગવની આંખમાં આંસુ હતા..
ભાર્ગવની નજર ભાર્ગવી, મોંટુ અને પીંટુ તરફ ફરી અને ખુલ્લી જ રહી ગઇ…
નંદવાયેલુ વાસણ બટકી ગયું

મિત્રવૃંદમાં..

રક્ષાબંધન ના દિવસે ટપાલમાં તેના નામની રક્ષા જોઇને કુણાલ ચમક્યો. તેને તો પુરી છ બહેનો હતી. કૃતિ તેનાથી બે વરસે નાની પણ એક જ કોલેજમાં બધા સાથે ધમાલ મસ્તી કરતા. કૃતિની બહેનપણી રન્ના તેને ગમતી હતી મનમાં તે ઇચ્છતો હતો કે કોલેજમાંથી બહાર નીકળે અને રન્નાને પોતાની જીવન સંગીની બનાવે. ન્નાએ રક્ષા મોકલી તેથી પહેલાતો તે હચમચી ગયો. મનમાં પોતાની લાગણીઓ વ્યક્ત ન કરી તેનો અફસોસ પણ થયો.
તેણે સ્વસ્થતા કેળવી અને સ્નાન કરી ભગવાન ને દિવો કર્યો તે દિવાનાં ઘીમાં રક્ષા મુકી અને તેને ધીમે ધીમે નાની જ્યોતમાંથી મોટી જ્યોત થતા જોઇ રહ્યો.
આ બાજુ કૃતિ પણ ભગવાન નાં મંદિરમાં પ્રાર્થના કરતી હતી. કેયુરનો ફોન હતો તે કૃતિ પાસે રક્ષા બંધાવવા આવતો હતો. ને ભાઇ બહેન જે ઇચ્છતા હતા તેથી વિરુધ્ધ થઇ રહ્યું હતુ. તે સમજી નહોતાં શકતા કે આ ચાલી શું રહ્યું છે?
કેયુર આવ્યો ત્યારે કૃતિએ તો સ્પષ્ટ ભાષામાં કહ્યું “કેયુર મેં તને ક્યારેય ભાઇની દ્રષ્ટી થી જોયો જ નહોંતો.. “
કેયુરે ખમચાઇને પ્રશ્ન કર્યો “તો કેવી નજરે જોતી હતી?”
કૃતિ કહે “તારા જેવા સંપૂર્ણને પામીને હુંતો સંસાર માંડવાનાં મતમાં હતી”
ફરી પાછુ ફેરવી તોળતા તેણે પુછ્યું “પણ આ રાખડી બંધાવાનો વિચિત્ર ખ્યાલ આવ્યો ક્યાંથી તે જરા કહીશ?”
મને પેલી ત્રેતા ખાળતી હતી તે કહેતી “ભાઇબંધની બહેન ને આ સ્વરુપે ન જોવાય. એટલે ચોક્કસાઇ કરવાનો આ કુવિચાર આવ્યો..
કુણાલ નું મન કેયુરની વાત થી સ્વસ્થ થઇ ગયુ એણે રન્નાને ફોન પર કહ્યું ” તને બાદલે ભડકાવી છે કે શું?”
રન્ના કહે હા તેઓ કહેતા “મિત્રવૃંદમાં આવુ બધુ સારુ નહીં”
કુણાલ કહે ” હવે તાળો મળે છે..”
પણ તને હું સ્પષ્ટ કહીં દઉં “મને તુ ગમે છે તે પ્રીતની રીત છે. ભાઇ બહેન વાળી વાત નથી. બોલ તુ શું કહે છે?”
રન્ના એકદમ રાજી થઇ ને બોલી ” મને પણ તુ એજ રીતે ગમે છે”
સાંજે બાદલ અને ત્રેતાને કૃતિ અને કુણાલે વ્યંગમાં કહ્યું –
“મિત્રવૃંદમાં તમારી વાત સાચી છે પણ અમે આજે છૂટ લઇને અમને ગમતા પાત્રો સાથે વિવાહ જાહેર કરવાનાં છીયે.બાકીનાં બધા હવે અમારે માટે ભાઇ બહેન….”
કદાચ ત્રેતા અને બાદલને માટે રક્ષાબંધનનો દિવસ પરોક્ષ રીતે હ્રદયભંગનો દિવસ બની ગયો હતો.

બોંબ બ્લાસ્ટ

તે દિવસે અલ્પા અને નિરવ નાનકડા સેતુને લઇને ખુબજ ઝઘડ્યા. આમતો તેમનુ જીવન બે સમાંતર પાટા જેવુ હતુ. ક્યારેય કોઇ વાત પર એક મત નહીં.નિરવ અને તેનુ કોંપ્યુટર્ જ્યારે ચા પીવાની તલપ લાગે ત્યારે નીચે આવવાનુ અને સેતુને ચા ઉકળે ત્યાં સુધી રમાડવાનો. ગબડાવવાનો અને ટી બ્રેક પતે એટલે પાછો તેના “ક્લીકો”નાં વનમાં એક કલાક ગુમ થઇ જવાનુ. રુપીયાનો ઢગલો થતો પણ અલ્પા હંમેશા કહેતી ઘરેથી કામ કરવાનો મતલબ એવો નહીં કે ચોવિસ કલાક એકનુ એક “ક્લીક્..ક્લીક્” કર્યા કરવાનુ.સેતુ પહેલા હું છુ અને ઘર ગ્રુહસ્થી છે.
નિરવ અલ્પાને કહેતો આ ક્લીક ક્લીક છે તેથી તો રુપીયા ઘરમાં આવે છે અને આ સ્પર્ધાના જમાનામાં જ્યારે તમને કામ મળતુ હોય તો મ્હોં ધોવા જનારાને તકલીફ થતી હોય છે. સેતુનુ બચપણ જતુ રહેશે તુ અને હું ક્યાં જતા રહેવાના છીયે.સહેજ ધંધાને ધીરો પડવા દે.હમણાં તો ટાઇમ જરા પણ બગડવા દેવાય નહીં. અલ્પા તેની બહેનોનાં જીવન જોઇ નિઃસાશા નાખતી અને બબડતી પણ ખરી કે આના કરતા કોઇ બેઠી નોકરીવાળાને પરણી હોત તો એટલુ તો સારુ હોત કે સાંજ પડે વર ઘરે આવે અને સાથે બેસીને ટી.વી. સીરીયલ તો જોવાય…
ડેડ લાઇન ને પહોંચી વળવાની ધમાલમાં તે દિવસે અલ્પાએ સોંપેલ કામ સેતુની દવા લાવવાની તેનાથી રહી ગઇ.આ વાતે વતેસર કર્યુ અને માંદા સેતુને લઇને તે ખુબજ લઢી પછી ખુબજ રડી અને કાંદીવલી તેના પિયર જવા નીકળી ગઇ.
અલ્પાને નિરવ બહુજ ગમતો પણ તેના આગ્રહયુક્ત વલણો નિરવને ત્રાસરુપ થઇ જતા તેથી કહેતો સેતુને મુકીને તારે જ્યાં જવુ હોય ત્યાં જા તેથી આજે અલ્પા સેતુને ધરાર જીદ કરીને લઇ ગ્ઇ.જો કે તેના મનમાં તો એવુ હતુ કે ડેડ લાઇન પતી જાય ત્યાં સુધી સેતુ માંદો રહે તે કેમ ચાલે?
નિરવને અલ્પાની જીદ ગમતી નહોંતી અને ખાસ કરીને કામના સમયે તો બીલકુલ જ નહીં. આજની રડારોળથી તો તે ત્રાસી ગયો હતો અને એમાં પાછુ હાર્ડ ડ્રાઇવ ક્રેશ થયુ તેથી બધોજ ગુસ્સૉ અલ્પા પર ઉતર્યો અને વલવલાટમાં નિઃસાસો નંખાઇ ગયો. ‘સમજતી પણ નથી અને વચ્ચેથી ટળતી પણ નથી.’
કંટાળીને નીચે ચા પીવા ઉતર્યો અને સેતુની યાદ આવી તે તો હતો નહી તેથી ટી.વી. ચાલુ કર્યુ અને તેને ફાળ પડી. બોંબ બ્લાસ્ટ્થી આખુ મુંબઇ ખળભળી ગયુ હતુ અને આ અલ્પુડીને આજે જ કાંદિવલી જવુ હતુ..મન એક વિચિત્ર પ્રકારનાં અવઢવથી ખીન્ન થઇ ગયુ.
સેલ્ફોન પર ફોન કર્યો.. રીંગ વાગ્યા કરતી હતી. મનમાંને મનમાં પોતાની જાતને ખુબજ ભાંડી.અલ્પા તુ સાચ્ચી છે..હું જ રુપીયા પાછળ ઘેલો થયો હતો. પરમાત્માને કેટલીય વખત યાદ કર્યા અને માફી પણ માંગી લીધી. કાંદીવલી ફોન કરીને વાત કરવાની હીંમત કરતો હતો ત્યાં ફોન રણક્યો.” નિરવ ટેક્ષી નહોંતી મળી એટલે બચી ગઇ છુ.”
અને નિરવ છુટ્ટા મોઢે રડી પડ્યો..અલ્પાને પણ નવાઇ લાગી પણ ત્રણ વરસનાં લગ્નજીવનમાં પહેલી વખત એને સારુ લાગ્યુ કે નિરવ સેતુને એકલાને નહીં તેને પણ ચાહે છે. ટેક્ષી કરીને તે ઘરે પાછી વળી ગઇ.

ફલટૅ ..

સેક્રેર્ટરી સાથે ફલટૅ કરવાનો દરેક મેનેજરને જન્મસિધ્ધ અધિકાર હોય છે, જે બંન્ને પળ્ષે સહજ છે. કેમકે દિવસ ના ચોવિસ કલાલ આંઠ કલાલ ઉંઘવાનુ, આંઠ કલાલ નોકરી અને આંઠ કલાક ઘરમાં કુટુંબ સાથે. એટલે જેટલો સમય પત્ની સાથે કાઢવાનો હોય તેટલોજ સમય સેક્રેટરી સાથે પણ કાઢવાનો હોવાથી ઘરોબો વધે. અને એ ઘરોબો વધે એને પત્ની ઓ ફલટૅ કહે અને સેક્રેટરી પ્રમોશનો રસળ રસ્તો.
પણ આજે અમીત ખરેખર અપસેટ હતો, કારણ કે તેની બે ધારી લાઇફ એક બની ગઇ.
તેની પત્ની તેની સેક્રટરી બની ગઇ.
પત્ની તો આનંદમા હતીજ પણ સેક્રેટરી વિનાનો અમીત ઉદાસ થઇ ગયો.

 

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *