તું બોલે તો બોલું એવી મનમાં વાળી ગાંઠ,
બંધ હોઠ કર્યા મેં જ્યારે, – આંખે માંડી વાત !
આંખોને યે વારું ત્યારે, – જોવુ ના તુજ દિશ
એમ કર્યું તો, – સ્મરણો તારાં મનમાં કરતાં ભીંસ
તેને વારું, ને તુજ દિશનું ખાળું અંતરવ્હેણ,
– નીર ફર્યા એ પાછાં તેથી ઊભરાતાં તુજ નેન
અંતર મારે ભય જાગે : શું બંઘો જાશે તુટી ?
શબ્દો, આંખો, અંતર, દેશે નિજનું તુજને, લૂંટી ?
– સઘળું નિજનું તુજને લૂંટી ?
– પ્રહલાદ પારેખ
પ્રહલાદ પારેખ જેવા મોટાગજાનાં કવિ દ્વારા સર્જાયેલ આ નાનકડૂ અને સચોટગીત જાતેજ એટલું બોલકું છે કે તેના આસ્વાદની જરુર જ ન પડે. લગભગ દરેકે દરેક પ્રકારનાં અબોલામાં “અંતર મારે ભય જાગે.”.તેથી જ તો વહાલા સાથેનાં અબોલા વહાલપમાં ફેરવાય અને ફરીથી જન્મો જન્મ સાથે રહેવાનાં કૉલ દેવાયને?
